مـژده‌ای ناب‌تر از نـاب به دنـیا دادند            خــبـر از آمــدن لــیــلـی دل‌هـا دادنـد

چه مبارک سحری گشت و چه فرخنده شبی            رحمت واسعه را هدیه به زهـرا دادند

حـســن دوم ایـن خـانـه بـه دنـیــا آمـد            شکـر حـق باز ولیعـهـد به مولا دادند

باز زهرا و علی معجزه کردند امروز            بین گهواره عجب معـرکه‌ای جا دادند

او همان است که پای عَلَمش روز ازل            آن هـمه معـجـزه را یاد مسیـحـا دادند

این چه عشقی ست که آرامش عالم را بُرد            این چه شوری ست خدا بر دل شیدا دادند

عـالَم پـیـر! نـخـور غـم که جوانی آمد

سـاقـیـا بـاده بـده عـشـق جـهـانـی آمـد

ای دل و دلـبـر و دلـدار سـلام آقا جان            حـضرت سیـد و سـالار سـلام آقا جان

بـوی سـیـب حــرم کـربـبــلا مـی‌آیــد            تا صدا می‌زنـم هـر بار سـلام آقا جان

دل و دین همه را روی تو نه، نام تو بُرد            یـوسـف حـیـدر کـرار سـلام آقـا جـان

ای وفــادارتـریـن عـشــق، ابـاعـبـدالله            بهترین مونس و غمخوار سلام آقا جان

نـا امـیـد آمــدم امــا تـو امــیــدم دادی            آی مـهـتـاب شـب تـار سـلام آقـا جـان

ای رفـیق غـم و شادی و من بیـچـاره            بهـتـرین مـحـرم اسـرار سـلام آقاجان

کرمت سنگ صبور دل ما نوکرهاست

لطف تو بیشتر از لطف پدر مادرهاست

آتش عـشق تو از عـالم ذر روشن بود            دست هرکس که کسی بود بر این دامن بود

نه زمین بود نه لوح و نه قلم بود ولی            نام زیبای تو در عرش طنین افکن بود

چشم واکردی و دادند به فطرس پر و بال            اولین کار تو تقـدیر عوض کردن بود

روز محشر چه جوابی به ابالفضل دهد            آن که با گریه کن مجلس تو دشمن بود

وقت مُـردن مدد حضرت زهـرا گیرد            دست آن بنده که مشهور به سینه‌زن بود

جاودانه است کسی که شده مست جامت

مُـرده آن است که یکـبار نبـرده نامت

تو شدی شاه و چه خوب است که رعیت هستیم            در کرم خانۀ تو صاحب عزّت هستیم

از خـدا ما چه بخـواهـیم ازین بـالاتـر            سالیانی‌ست که جارو کش هیئت هستیم

خوب و بد بودن ما ربط ندارد به کسی            هر چه هستیم سر سفره حضرت هستیم

می‌خورد غبطه به ما زاهد سجاده نشین            تا که با نام تو مشغـول عـبادت هستیم

روی ما هیچ دری بسته نگردد هرگز            تا که پشت درِ این بیت کرامت هستیم

رحمت حضرت حق باد بر این چشمۀ نور

ما کجا این همه خیر، این همه عشق، این همه شور

هر نفـس اهل مناجـات صدایت کردند            عرشیان سجده به ایوان طلایت کردند

هر کجا تا که شنیدند بهشت، عـشّاقـت            هـوس عـلـقـمـه و کـربـبـلایت کـردند

به خـدا ظرفـیت معـجـزه کردن دارند            آن جماعت که جوانی به فدایت کردند

سال‌ها پیـش تر از آمـدنت روی زمین            انبـیا تک تکـشان گـریه برایت کردند

عرش هم کرببلا گشته، ملائک از بس            گریه با فاطمه بر رأس جدایت کردند

نه شدی غسل و کفن، نه بدنت شد تشییع            تن بی‌سـر! تـه گـودال رهـایت کردند

یک تنه فاطمه شد گریه کن و سینه زنت

غسلت از خون گلو، خاک بیابان کفنت